Hondenliefhebbers

Als jongetje had ik al de wens boswachter te worden, maar de gewoonten van de familie voorkwamen mijn gang naar de hogere bosbouwschool.  Een jongen moest studeren aan een universiteit en daarmee uit. Anders telde je niet mee. Aan de ratrace van de maatschappij heb ik nooit meegedaan. Ik ben ook nooit ver gekomen, maar ik had een studie afgemaakt, dat telde.

Bij Staatsbosbeheer zijn alle gebieden verboden voor loslopende honden, behalve waar het expliciet is toegestaan. Dat is de reden waarom ik die gebieden graag opzoek. Ik heb geen hekel aan honden. Ik vind ze vies.

Hondenliefhebbers zijn aparte mensen. Hun honden worden van hun riem ontdaan zodra het baasje bij het hekje staat waar het bordje hangt met onder andere de tekst: “niet opengesteld met loslopende honden”

Of zij niet kunnen lezen weet ik niet, maar waarschijnlijk vergaderen zij regelmatig samen. Het is in ieder geval zo, dat als je iets zegt over het verbod honden los te laten lopen de antwoorden nogal eensluidend zijn. Een ervan is: Ik woon hier in de buurt en een ander: “Ik doe het altijd”. Of, nog een: Iedereen doet het, wat meestal ook waar is, maar mij ontgaat de logica.

De meest voorkomende opmerking is: Hij doet niets. Ik vroeg een man eens of ik de hond dan dood zou schieten, dan waren zij van dat handenbindertje af. De aangesproken man keek of hij me aan zou vliegen.

U kunt hem ook op de A12 loslaten, zei ik nog.