We mogen Johannes dankbaar zijn, de bultrug die zich op een bult op Texels grondgebied liet vastlopen. Het maakte de wereld veel duidelijk.
Dierenredders kunnen, of misschien willen, niet inzien dat dit een natuurgebeuren is dat zich ongetwijfeld buiten het Texelse wel vaker voordoet.
Gevestigde ordes willen zich voortdurend bewijzen en hadden het hoogste woord.
Chinooks zijn waarschijnlijk te zwak zo’n beest te vervoeren. Buiten dat, de rug zou ongetwijfeld gebroken zijn als het die aan twee tilpunten omhoog getrokken zou zijn. En waar maak je een bultruggenbrancard van?
Op de vraag waarom het zand onder Johannes niet is weg gegraven, gespoten of gezogen durf ik geen antwoord op te geven. Mogelijk zou het een te grote negatieve invloed op de Waddenzee of Texel hebben gehad.
Maar hoe er op gereageerd werd is buitengewoon verhelderend. Zonder bewijzen volgde de verwijten en de bedreigingen elkaar op.
Leny in ’t Hart heeft vele zieke zeehonden vervoerd naar een veilige omgeving, waar ze de dieren vaak weer gezond maakte.
En hoewel zij het vast goed bedoelde, denk ik echt dat zij niet genoeg verstand heeft om een mogelijk gezonde, tonnen wegend ander zoogdier, zonder poten, te redden.
Dierenactivisten, ook die alleen hun leven invullen met redden van walvissen van de Japanse jacht, reageren in zo’n situatie ook alsof zij alle recht van de wereld hebben, met hun autoriteit op een deelgebied, andere autoriteiten verwijten te maken. Want zo’n dier dient gered te worden. Hoe dan ook.
Geen twijfel is er mogelijk over de vraag of Johannes het in volle zee nog had kunnen redden. Natuurlijk niet, die vraag wordt niet gesteld.
Het is mijn overtuiging, dat dit soort dingen, de ophef, de witte tocht, de bedreigingen, niet gaat om het dier. In mijn ogen gaat het om de machten die de wereldorde vaststellen.
En machten willen altijd meer. Maar machten worden volgens mij heel erg gewantrouwd.