De laatst tijd zit ik me vaak me af te vragen wat iets tot kunst maakt.
Vooral wat schrijven betreft vind ik dat een boeiend vraagstuk.
In de beeldende kunst is de relatie tussen kunstenaar en zijn/haar werk heel direct. Af is af en de maker bepaalt dat het kunst is en biedt het werk als zodanig aan.
Bij het schrijven ligt het complexer. Elke dag kan de tekst worden veranderd. En opnieuw uitgegeven.
Er zijn mensen die schrijven en er zijn schrijvers. Dit onderscheid wordt wel eens met irritatie begroet. Er mag tussen lectuur en literatuur geen onderscheid worden gemaakt, want dat is elitair.
Elitair, omdat kunst vooral door mensen wordt gewaardeerd, die daar bij stil staan. En de meerderheid van de Nederlander staat niet stil bij dingen, maar vinden napraten zonder waarheidsvinding en ergens bij horen veel belangrijker. Verstarring is daarvan het gevolg.
Wat daar tegen is kan ik niet bedenken. Ieder zijn leefstijl.
Kunst elitair noemen is derhalve zoiets als een open deur intrappen. Vooral door mensen zo benoemd die het harmonieorkest als mooist kunstgoed zien, omdat daar zo veel mensen achteraan lopen.
Kunst heeft het doel de wereld een andere kijk en beleving van de wereld aan te bieden. Abstract of niet, goede kunst werkt op de verdieping van het bewustzijn.
Heel elitair inderdaad.
laat kunst maar elitair zijn en moge het volk zich verheffen.
Zo is het maar net.
Elitair, ja misschien is dat wel zo hoewel ene heel goed boek soms ook een nieuwe groep kan voortbrengen “waar men toe behoort”. Zie Harry Potter, wat ik inderdaad goeie boeken vind. Ik hoop met mijn eigen werk binnenkort ook een flink publiek te bereiken,misschien zelfs een cult te ontwikkelen. Een schrijver wil als elke kunstenaar een zo breed mogelijk publiek bereiken aangezien kunst een vorm van communicatie is, communicatie over iets dat heel diep in de kunstenaar leeft. Dat wil hij/zij kwijt…niet omdat het lastig is maar waarschijnlijk omdat hij/zij hoopt dat het iedereen veel plezier zal verschaffen. Hij/zij wil het delen met anderen…