Het is niet dat ik me echt interesseer voor politiek. Ik voel me betrokken bij de mensen in de maatschappij en heb natuurlijk wel mijn politieke voorkeuren.
Maar ik ben wel, negatief, geraakt door het politieke spel. Daarom volg ik dat.
Ik ga er van uit dat politiek alleen voor zichzelf bestaat en niet voor mij. Er wordt heel wat principieel afgebabbeld, maar als het er echt op aankomt worden die principes net zo gemakkelijk weer weggewuifd. Natuurlijk met een zwaar politieke redenatie. En dat is gelijk de reden dat ik wel van het spel kan genieten, maar dat ik geen enkele politicus of politieke partij vertrouw.
Neem nou Asscher. Het heeft alle schijn van, dat hij en zijn partij zich in de Amsterdamse tijd bij het beleid t.a.v. prostitutie hebben laten leiden door een oplichtster.
Bovendien: Asscher lijkt mij een uitstekend politicus, maar wel heeft hij na overleg met zijn moeder tegen haar gezegd dat ze dat commissariaat bij Big Tabacco maar moest nemen.
Ik kan me al helemaal niet voorstellen dat mensen zich verrijken door andere mensen de dood in te jagen, (80 % van de kinderen die beginnen met roken raken verslaafd) maar als politici zich er al positief mee gaan bemoeien wordt het voor mij toch echt wel moeilijk.
Het liberale standpunt is ook zo’n vals voorbeeld. De minister van volksgezondheid is een “Liberaal”. Het standpunt is: Je hebt een eigen keuze om te roken. Klinkt goed, maar zeg dat maar eens tegen een verslaafde. Het is ook niet te geloven dat zij maar even vergeten, dat sigaretten met zoete toevoegingen er voor zorgen dat jongeren, die nog geen echte keus kunnen maken, de eerste sigaret niet al te vies vinden. Dat hoef je niet te doen als de keuze echt vrij is.
Als verslaving geen reden is voor ingrijpen, waarom gebeurt dit (terecht) dan wel bij alcohol?
Er zijn nog veel voorbeelden te vinden van de ware aard van de politiek. Velen kennen ze.
Mijn stelling is dan ook dat politiek zich alleen betrokken voelt met de mensen in de maatschappij als het om de stemmen gaat.